με το φτωχό μου το μυαλό

Ο πατέρας μου είναι άνθρωπος των άκρων. Ένα φαγητό για παράδειγμα, ή είναι απίστευτα εξαίσιο (το καλύτερο, μα ΤΟ καλύτερο φαγητό που έχει φάει) ή είναι τρομερά αηδιαστικό (πάρτε το απο μπροστά μου!). Ποτέ κάτι δεν είναι, ε καλούτσικο, τρώγεται.

Έτσι κι εγώ μερικές φορές ή αισθάνομαι στα πρόθυρα αυτοκτονίας, να χαθώ, να θαφτώ και να μη ξαναμιλήσω σε κανένα, ή είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Μερικές φορές όμως.

Ε, σήμερα όλοι μου λένε ότι λάμπω. Είχα προσφορά για τη νο1 και νο2 καλύτερες δουλειές στο σύμπαν. Και διάλεξα τη νο1.

Κι έτσι απο το πρωί φαντάζομαι ότι όλα που έχω βάλει στο μυαλό μου θα πραγματοποιηθούν. Θα βάλω τη λαστιχένια στολή, θα πάω να σώσω τα Αφρικανόπουλα και μετά τα Ασιατόπουλα και τα Middle-Eastern-όπουλα και θα μοιράζω λουλούδια σε όλους, και όλοι θα είναι καλα, ενωμένοι, χορτασμένοι και αγαπημένοι.

Και μη μου πείτε ότι θα δω ειδήσεις και θα ξυπνήσω γιατί δεν έχω τηλεόραση.

(όχι η δουλειά μου δεν έχει να κάνει με τον ΟΗΕ, ούτε φυσικά με πολιτική [εξω απο δω], ούτε με ανθοκομική)