η Olga

Πριν μερικά χρόνια γνώρισα την Olga σε ένα πάρτυ στη Νέα Υόρκη. Ρωσίδα. Μια κοπέλα πανέμορφη, φρέσκια, κεφάτη, ανέμελη. Χόρευε ασταμάτητα. Δεν είχε έννοιες, δε την ένοιαζε τίποτα. παρα μόνο οι απολαύσεις. Της στιγμής. Το ποτό της, κάνας μπάφος, ένα καλό πήδημα, και χορός. πολύ χορός. από πάρτυ σε πάρτυ σε club σε άλλα πάρτυ σε κρεβάτια γκόμενων. δε την ένοιαζε κανείς, δεν είχε ανησυχίες, φόβους, φιλοδοξίες, προγραμματισμούς. όλα επιφανειακά και στιγμιαία. ευτυχισμένη? σίγουρα απελευθερωμένη.

Σε λίγους δικούς της είχε εμπιστευτεί την ιστορία της. Κάποια χρόνια πριν ζούσε μια ζωή πιο συμβατική. Αγωνιούσε, είχε όνειρα, σχέδια. Φόβους. Τον μεγαλύτερο τον έζησε. Σκοτώθηκε ο 6-χρονος γιος της. Και έπαψε πια να περιμένει, να φοβάται, να ελπίζει. Δε την αγκίζει πια τίποτα. Αλλά και κανένας. Λέει απελευθερώθηκε. Από τα ανθρώπινα, τα απλά. Δυστυχώς.